ROOTSVILLE CD REVIEW by witteMVS

Tex Mex, mariachis, conjunto music is het eerste wat er in je opkomt, als je een groepsnaam als deze kan aflezen van een CD-hoes. Welnu, mijne heren..niks daarvan. Dit is een geheid blues album, met in het geval van Gonzales zelfs enige jazz-invloeden.
 
Tino Gonzales is geboren en getogen in Chicago, the Southside. Hij groeide er op met muziek, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En aangezien hij van 1951 is, heeft hij nog heel wat van de Chicago blues grootheden naast zijn deur weten spelen. Dit reflecteert in zijn muziek dat grotendeels uit Chicago getint materiaal. In de pers wordt hij wel eens vergeleken met Steve Ray Vaughan, wel nu, eh…dan ben ik niet mee. Die jongens moeten nog maar eens goed naar de CD luisteren, alvorens dergelijke uitspraken te doen. Zijn gitaarstijl heeft meer van Carlos Santana, Peter Green en B.B. dan van Albert King of SRV, en zijn vocale prestaties nijgen naar de diepwarme soul van Crescent City. Tino is zowat van alle markten thuis, Latin, Blues, R & B, Jazz, and Soul, iets wat op zijn vorige CD’s meer aan bod komt dan op “Funky Tortillas”. Hij zwerft nu reeds een tiental jaren door Europa, woont tegenwoordig in Renne le Chateau, in Frankrijk en heeft zes CD’s uit bij het Franse label Dixiefrog.

In Berlijn liep hij de Spaanse Los Reyes Del K.O., The Knock Out Kings, tegen het lijf. De beide jongens uit Santiago dachten met een landgenoot te doen te hebben, vanwege zijn naam. Enkele generaties terug klopte dat. Ze besloten samen iets te doen en dat op een album samen te brengen. Alfie Falckenbach, ceo van Blues Boulevard en Gonzales kennen mekaar al langer en van ’t één komt ’t ander. Het resultaat is een splinternieuw album met eerder onuitgegeven nummers, alle van de hand van Tino Gonzales enerzijds en van Adrian Costa en Marcos Coll, samen Los Reyes, anderzijds.

De groepsnaam op het album zou kunnen impliceren dat het hier om één band gaat. Dat is echter niet zo. Gonzales en Los Reyes Del K.O. delen de schijf netjes op in twee gelijke helften. Vijf nummers worden gebracht door Tino Gonzales met band en vijf andere door Los Reyes met bijkomende muzikanten. Dit geeft de plaat een grote diversiteit. Ze geven verschillende stijlen en interpretatie van de blues weer, waarin Gonzales de klassiekere Chicago en New Orleans stijlen vertegenwoordigt en Los Reyes eerder de koers van de hedendaagse duobands varen zoals The Black Keys of Northern Mississippi All Stars. Dat maakt dat het alles bij elkaar een uiterst genietbaar schijfje is geworden, dat ik U ten stelligste kan aanraden.

Bovendien zitten in de band van Gonzales dermate klinkende namen, dat je er duizelijg van wordt. Maar dat laat ik je zelf ontdekken.

witteMVS